“Ik heb een kort geheugen,” zegt Chris. “Wat je zegt gaat erin, maar daarna is het weg. Ik heb schrik om dementie te krijgen en dat ik mijn kinderen niet meer zal herkennen.” Chris verblijft in een zorgkamer op De Vlier in Weverbos, maar dat weerhoudt haar er niet van om van het leven te genieten. “Ik ga mee op uitstap naar het MIAT en het MSK hier in Gent”, vertelt ze. “Elke week ga ik ook naar de kapper. Ik blijf mijn best doen om er goed uit te zien.”
Chris heeft nooit stilgestaan in haar leven. “Vroeger heb ik nog basketbal gespeeld in onze nationale ploeg. Toen we op het punt stonden om naar het wereldkampioenschap in Polen te gaan voor een wedstrijd, kreeg ik te horen dat ik zwanger was. Dan moet je keuzes maken. Ik volgde ook elke week turnles en zwemles.” Nu is Chris nog steeds in de kinéruimte te vinden. “Zolang het gaat. Ik wandel graag, maar ik ben snel moe.”
“Het huishouden verwezelijken is niet meer te doen. Ik sta er alleen voor. Mijn man is enige tijd geleden overleden. Hij had dementie en was deels verlamd. Dat was geen gemakkelijke periode. Hij wist niet meer wat hij kon doen. Hij had nochtans een knappe geest. Hij was afgestudeerd als dokter in de scheikunde. Voor zijn studies en werk hebben we zelfs een tijdje in Brussel gewoond. Mijn drie kinderen zijn altijd druk in de weer. Vroeger maakte ik altijd hun kleedjes, bloesjes en rokjes. Aan jeans begon ik niet. Daar had je een speciale machine voor nodig die ik niet had.
Hier in Weverbos heb ik wel een vriendin. Ze is potdoof, maar is een echte babbelaar. Ik zorg ervoor dat ik duidelijk praat, zodat ze mijn mond kan volgen. Zij weet ook nog veel van vroeger.”
“Ik heb mijn moeder gemist in mijn leven. Ze stierf toen ik 3 jaar was. Mijn vader was een goede man. Hij heeft zich opgeofferd voor zijn vijf kinderen. In Gent was hij een gekend beenhouwer. Omdat hij het ook met zijn werk zo druk had, ging ik op pensionaat.”
“Ik heb graag gelezen, maar nu neem ik genoegen met mijn krant. Ik heb het hier goed. Wido, animator op De Vlier, doet veel voor ons. Ik ben naar Weverbos gekomen voor een assistentiewoning, maar na een val ben ik naar deze zorgkamer verhuist. Het is hier veilig.
