“Volgend jaar word ik 80,” vertelt Paul. ‘Ik denk nog jong, zoals mijn kinderen en kleinkinderen, maar ik bezit niet meer over mijn volle kracht.” Paul woont sinds kort in een assistentiewoning in Zilversterre. “Ik voel mij hier goed. De visie van De Foyer is hier sterk aanwezig. Ze nemen je voor wie je bent.”
Paul is zijn leven lang diaken geweest. Zijn leven gaf hij aan de mensen rondom hem. Ook in Zilversterre zet hij dat voort. “Ik organiseer elke maand een gebedsdienst. Vergiffenis en schuld komen in mijn diensten niet voor. Daarnaast heb ik veel contact met mensen. Ik praat met de mensen en ik luister naar hun vragen. Ik doe het om mensen sterkte te geven en hen aan te moedigen. Ik krijg ook nog vaak bezoek van mensen met wie ik vroeger heb samengewerkt. Voorts ben ik nog actief in mijn vroegere parochie als diaken.”
“Hierdoor heb ik weinig tijd over voor andere dingen. Vroeger heb ik veel geschilderd. Ik had verschillende exposities, bijvoorbeeld in Maison des Arts in Brussel en in Vlassenbroek. Dit schilderij heb ik aan het veer in Appels bij Dendermonde geschilderd. Ik was toen 19 of 20 jaar. Het kan dat ik nog opnieuw begin.”
“Ik ben directeur geweest van vier verschillende scholen voor buitengewoon onderwijs. Ik geloof dat kinderen moeten kunnen groeien en bloeien. Net zoals een Chileense architect mij en kinderen van mijn school heeft afgebeeld. De dochter van de architect had het label ‘autistisch’ gekregen. Door in haar te geloven werd ze voorzitter van de leerlingenraad en heeft ze samen met mij een voordracht gegeven in Leuven aan directeurs van PMS-centra. Achteraf heeft ze humaniora gestudeerd en kunstonderwijs gevolgd. Nu is ze model in Parijs. Ik heb maar één taak in mijn leven, dat is mensen gelukkig maken.”
“In mijn leven ben ik mijn vrouw en een kind kwijtgeraakt. Een trombose had mij enkele jaren geleden volledig verlamd. Ik kon niets meer. Door de vrijheid die men je hier geeft, ben ik er enorm op vooruit gegaan. Ik probeer het gemis te compenseren met de vriendelijkheid van het personeel. Wanneer mijn kleinkinderen langskomen praten we over hun stages, wat ze gepresteerd hebben. Het bouwt mij op dat mensen mij om raad vragen en dat men mij op mijn leeftijd nog serieus neemt. Ik ervaar respect en een sterke dienstbaarheid in Zilversterre”
